Einde VFR

Op het gebied van vliegen sta ik de laatste weken ook niet stil, gelukkig maar!

Na mijn D32 check heb ik nog 6 vluchten op de Piper Archer gemaakt, inclusief een solo van 4 uur naar Lake Havasu. Totale afstand 350nm (630km) en dat in je eentje! Lake Havasu is een meer ten noord- westen van Phoenix en ligt op de grens van California. Qua solo's was dit er wel één die je bij blijft. Opzich was het een solo zoals elke andere, toch is het heel erg gaaf om alleen zo'n afstand te vliegen!

Vervolgens, na beurtje 38, was het tijd voor een nieuwe stap in het VFR traject en ging ik op de Piper Arrow vliegen. De verschillen met de Archer zijn onder andere het intrekbare landingsgestel en een variabele propellor. Dit zorgt ervoor dat het vliegtuig net even iets gecompliceerder is maar bovenal ook sneller! Tijdens de eerste navigatievluchten kwam ik hier dan ook snel achter...
Met de Archer kruis je met een snelheid van iets meer als 100 knopen (180km/h) met de Arrow is dit 135 knopen (240km/h) dus goed vooruit blijven kijken is gewenst!
Ook qua landen gaat het net even iets anders en moet je niet vergeten je wielen neer te laten ;-) (Niet dat ik dat vergeten ben... ik zeg het maar even).

Na 6 beurtjes op de Arrow was het dan weer eens tijd voor een check, D45 dit maal. Deze check vloog ik met een bekende instructeur en 's ochtends vroeg. De vlucht verliep zo goed als vlekkeloos! Navigeren, airwork en landen ging allemaal volgens plan. De beoordeling was dan ook prima en gaf mij een hoop moed voor de D46 check, ofwel de VFR eindcheck!
De D46 check had ik een paar dagen later, na het weekend. Deze checks worden door Nederlandse KLS- instructeurs afgenomen.
Tijdens deze check zou echt bijna alles van de afgelopen 45 vluchten aan bod komen, navigeren, airwork en landen. Daarnaast moet je ook voldoende kennis hebben omtrent het vliegtuig, weer, het plannen en nog veel meer!
De check vloog ik net als de D45 check in de ochtend, het weer was dus prima. We begonnen met een stuk navigatie gevolgd door een diversion. Dit ging opzich aardig, maar toch ook niet zo goed als op bijvoorbeeld de D45. Na de navigatie was het tijd voor airwork, waaronder stalls, steepturns e.d. ook dit ging maar matig. Op één of andere manier was het niet mijn dag... Na het airwork kreeg ik wat failures en hier ging het mis... Mijn procedures gingen niet goed en ook de manoeuvres om een "noodlanding" te maken lieten ruim te wensen over :-( Op dit gebied zat ik echt op te kloten om het zo maar even te zeggen... Zonde natuurlijk, want dit kon echt beter.
Na deze items was het het tijd om mijn landingen te laten zien... Nou, dit was ook niet om over naar huis te schrijven helaas. Ik had moeite om snelheid en glijpad te houden en hierdoor was ik vaak aan het overcorrigeren...
Eenmaal op de grond was ik dan ook niet positief, en zeker niet tevreden. Maar jah, ik kon alleen het oordeel maar afwachten. Zoals verwacht was ook de instructeur niet helemaal tevreden. Zeker op het gebied van failures en de noodlanding had ik slecht gescoord... Dit had ik ook al verwacht aangezien het zo beroerd ging die dag.
Op de andere punten was het ook niet helemaal lekker maar toch genoeg om de rest van de punten voldoende af te sluiten. Het kwam er dan ook op neer dat ik een deel van de check, failures, opnieuw moest doen.
De dagen daarop heb ik 2 extra beurtjes gevlogen om deze punten goed te oefenen, vol vertrouwens ging ik dan ook op weg naar de herkansing.
Tijdens de her ging de noodlanding een stuk beter, toch waren er wel andere zaken die die dag minder gingen... Wederom sloot ik de check af met een matig gevoel. Tijdens de debriefing kwam dan ook aan het licht dat er wel het één en ander aan scheelde. Toch kwam uitendelijk het woord eruit "je bent geslaagd", nou ik kan je vertellen dat er een last van mijn schouders viel!
Desondanks hield ik er een gemengd gevoel aan over. Aan de ene kant blij omdat ik klaar was met VFR maar aan de andere kant ook niet tevreden gezien de resultaten. Ik was me er van bewust dat er zeker nog het één en ander geleerd moet worden!

Tijdens het volgende traject, IFR, zal ik dan ook goed aan deze punten gaan werken! Ik wil immers niet nog een keer mijn kop aan dezelfde steen stoten.
Het IFR gedeelte is trouwens comleet anders als het VFR. Tijdens IFR kijk je op je instrumenten in plaats van naar buiten. Dit vergt een heel andere manier van vliegen en je moet een bepaalde scan toepassen om je meters in de gaten te houden.
Daarnaast leer ik binnenkort ook het één en ander over navigatie met behulp van bakens en het aanvliegen van vliegvelden op instrumenten.
Een mooie uitdaging en ik heb er dan ook heel erg veel zin in!

Zodra ik meer ervaring heb tik ik een nieuw blogje, zodat jullie weer eens wat kunnen lezen!

Groeten.

Lake Saguaro

Hallo, hallo! Na een lange tijd van stilte is het dan weer eens zover, een nieuwe blog!

Onderhand heb ik alweer het nodige meegemaakt dus is er weer voldoende stof om een verhaaltje mee te vormen.
Om jullie daar in het koude Nederland jaloers te maken eerst maar wat mooie praatjes en foto’s van een recent avontuur ;-)

Een paar weken terug hebben we met een groepje van 10 man een wakeboard- boot gehuurd om eens een zaterdag op het water door te brengen. Het huren van een boot is hier in de US ook helemaal geen probleem, je moet één iemand hebben van boven de 21 en dan is alles prima. Dus wij een leuke boot uitgezocht, één of andere Malibu Wakesetter unit met een 350pk V8 motor. Dat apparaat zou garant moeten staan voor een dagje waterpret, haha.
’s Ochtends vroeg werd er opgelijnd om de boot in te laden en iedereen te verzamelen voor een topdag. De boot werd richting Saguaro Lake gereden, een meer slecht 30 minuten rijden hier vandaan.
De pret kon beginnen! We begonnen met wakeboarden, of een poging daartoe. Ik kon wel merken dat het wel weer een hele tijd geleden was dat ik op zo’n plankje had gestaan… De eerste runs gingen dan ook niet van harte. Maar ja, alles went en dit natuurlijk ook en uiteindelijk ging het beter en beter.
Een deel van de jongens had nog nooit op een wakeboard gestaan en dat stond garant voor een paar harde klappers op het water ;-) Erg mooi om te zien!
Toen we het wakeboarden even zat waren kwam de slider uit het vooronder. Op de slider zouden we lekker kunnen relaxen achter de boot… Not!
Die boot ging er echt zo hard van door met die poppetjes op de slider dat sommige dude’s het slecht trokken. Bij een wissel was het dan ook tijd voor wraak, haha. De mannetjes die de vorige ronde kapot waren gemaakt door de bestuurder hadden nu de kans om “hun” bestuurder stuk te maken. Je kan natuurlijk wel raden dat dit van kwaad tot erger ging… In een rechte lijn haalde we 45 knopen (80km/h) en dan was het tijd om het roer om te gooien ;-) Als je op die slider in de buitenbocht zat was het af- en toe niet zo heel chill :-s Het ging echt knetterhard en als je er dan af stuiterde gleed je heel wat meters door over het water. Het was altijd maar weer de vraag of je dan nog een zwembroek aan had…
Na een paar een slideren en waterskiën was het weer tijd voor de wakeboards! Aangezien de dag al bijna ten einde liep leek het me wel mooi om wat sprongen te proberen. Ook dit viel me wel even tegen… pfff landen in een vliegtuig is soms moeilijk maar op een wakeboard ook… Meer dan ééns dook ik keihard met m’n bakkes in het water, dat voelde niet altijd even gezond. Maar je weet wat ze zeggen; “de aanhouder wint”, dus ook in dit geval! Uiteindelijk ging het beter en kreeg ik het voor elkaar om wake- to- wake te springen, dus van golf naar golf. Ik moet wel zeggen dat deze boot er ook wel super voor was, als je een speciaal vleugeltje naar beneden gelockt had produceerde dat ding een golf!
Echt mooi speelgoed zeg, ik wou dat we daar in Nederland ook zo makkelijk aan konden komen ;-)
Helaas kwam het einde van de dag in zicht en moesten we de boot uit het water halen. De volgende dag had ik gelukkig nog vrij en dat was ook wel lekker om van de pijn in de gewrichten en spieren te herstellen ;-)

Check de foto’s voor een impressie van de dag!














Greetz!