Beste lezers... Na een blogloze maand werd ik van verschillende kanten onder druk gezet om weer eens een verhaaltje te tikken ;-)
Bij deze, het nieuws van de afgelopen maand met daarin het IFR- vliegen.
Inmiddels ben ik alweer 5 weken onderweg in het IFR- traject. VFR staat trouwens voor Visual Flight Rules, dus lekker naar buiten kijken en navigeren met behulp van kenbare punten op de grond en kaart. IFR daarentegen is een heel ander verhaal. IFR vliegen, Instrument Flight Rules, lijkt al meer op het echte werk. Bij IFR vlieg je op je instrumenten en wordt er bijna niet meer naar buiten gekeken. Voor mij zeker niet, ik zit namelijk elke vlucht met een brilletje op mijn hoofd waardoor ik alleen de instrumenten voor me kan zien. In het begin is dit zeker wennen... Om alles in goede banen te leiden is het belangrijk snel en effectief te scannen om afwijkingen binnen de perken te houden. Verder heb je ook nog verschillende scan- technieken voor bepaalde situaties. Tijdens straight- en level flight scan je hoofdzakelijk je hoogtemeter en koersaanwijzing, terwijl de snelheidsmeter juist erg belangrijk is tijdens het stijgen en dalen. Zeker in het begin moest ik hier aan wennen.
Na de eerste paar vluchten waarin je alleen maar simpele handelingen vliegt zoals straight- en level, bochten, slow flight en dergelijke werd het tijd voor het betere werk! Ik ga jullie vervellen met vliegtermen, mijn excuses daarvoor, in Nederland leg ik het één en ander wel duidelijker uit.
Na het simpele werk ging ik over op holdings, approaches en IFR navigatie. Holdings zijn wachtpatronen die je soms moet vliegen als het druk is rond het vliegveld. De moeilijkheid van het holden is snel bepalen hoe je de hold binnenkomt, er zijn namelijk 3 standaard entries... Daarnaast is het zaak windcorrecties uit te rekenen om op de juiste manier en patroontje te vliegen. Ruimtelijk inzicht is dan ook wel erg handig bij dit soort manoeuvres.
Dan de approaches, klinkt misschien wel logisch, dit zijn naderingen op een vliegveld volgens een bepaalde vliegbaan/procedure. Deze procedures staan op de zogenaamnde approach- charts die je voor bijna elk vliegveld hier hebt.
Approaches heb je in verschillende soorten, ILS, VOR, NDB al dan niet met DME... Ja, ik weet het, het zegt je waarschijnlijk niet zoveel maar dat leg ik nog wel uit!
Het grote verschil bij deze soorten approaches is het baken wat je voor de nadering gebruikt en de bijbehorende nauwkeurigheid.
Tijdens approaches moet je behoorlijk snel werken om alles op tijd gedaan te hebben;
- Weer van het vliegveld uitluisteren.
- De desbetreffende approach aanvragen bij de verkeerleiding.
- De instrumenten instellen voor de approach.
- De approach briefen aan de crew.
- Checklisten afwerken.
- Blijven vliegen, navigeren en vooral ook goed luisteren naar de verkeersleiding.
Bij de eerste approaches dacht ik echt "wat gebeurt me hier allemaal"... Om alles snel en goed gedaan te krijgen en dan ook goed blijven vliegen viel erg tegen. Voordeel is wel dat de instructeur je co- piloot is en je hem opdrachten kan geven om bijvoorbeeld het weer te halen, met de verkeersleiding te praten en dergelijke. Dit scheelt je weer wat werk. Later gaat het allemaal steeds sneller en komt er een moment waarop je alles zelf moet gaan doen. Toch is het na verloop van tijd goed te doen en gaat het al min of meer vanzelf.
Wanneer je de holdings, approaches en ander airwork behoorlijk snapt is het alweer tijd voor IFR navigatie. Navigatie viel heel erg mee, het plannen van routes en ook het uitvoeren daarvan is goed te doen.
Op het moment loopt alles alweer op zijn eind en hoef ik nog maar 9 vluchten te vliegen, waaronder 2 checks. Als het allemaal meezit kan dat heel snel gaan.
Het is wel jammer dat het weer niet meewerkt de laatste dagen... Regen en bewolking gooien roet in het eten.
Ik had de hoop voor oud- en nieuw weer terug in Nederland te zijn maar moet het nog maar afwachten. Maar ja, als het weer beter wordt kan het dus allemaal wel weer snel gaan.
Nou, ik wacht het allemaal maar geduldig af en hoop op het beste. Na een mooie tijd hier in de US kijk ik er ook wel weer naar uit om terug naar Nederland te keren. Oost west, thuis best zeggen ze...
woensdag 17 december 2008
maandag 10 november 2008
Einde VFR
Op het gebied van vliegen sta ik de laatste weken ook niet stil, gelukkig maar!
Na mijn D32 check heb ik nog 6 vluchten op de Piper Archer gemaakt, inclusief een solo van 4 uur naar Lake Havasu. Totale afstand 350nm (630km) en dat in je eentje! Lake Havasu is een meer ten noord- westen van Phoenix en ligt op de grens van California. Qua solo's was dit er wel één die je bij blijft. Opzich was het een solo zoals elke andere, toch is het heel erg gaaf om alleen zo'n afstand te vliegen!
Vervolgens, na beurtje 38, was het tijd voor een nieuwe stap in het VFR traject en ging ik op de Piper Arrow vliegen. De verschillen met de Archer zijn onder andere het intrekbare landingsgestel en een variabele propellor. Dit zorgt ervoor dat het vliegtuig net even iets gecompliceerder is maar bovenal ook sneller! Tijdens de eerste navigatievluchten kwam ik hier dan ook snel achter...
Met de Archer kruis je met een snelheid van iets meer als 100 knopen (180km/h) met de Arrow is dit 135 knopen (240km/h) dus goed vooruit blijven kijken is gewenst!
Ook qua landen gaat het net even iets anders en moet je niet vergeten je wielen neer te laten ;-) (Niet dat ik dat vergeten ben... ik zeg het maar even).
Na 6 beurtjes op de Arrow was het dan weer eens tijd voor een check, D45 dit maal. Deze check vloog ik met een bekende instructeur en 's ochtends vroeg. De vlucht verliep zo goed als vlekkeloos! Navigeren, airwork en landen ging allemaal volgens plan. De beoordeling was dan ook prima en gaf mij een hoop moed voor de D46 check, ofwel de VFR eindcheck!
De D46 check had ik een paar dagen later, na het weekend. Deze checks worden door Nederlandse KLS- instructeurs afgenomen.
Tijdens deze check zou echt bijna alles van de afgelopen 45 vluchten aan bod komen, navigeren, airwork en landen. Daarnaast moet je ook voldoende kennis hebben omtrent het vliegtuig, weer, het plannen en nog veel meer!
De check vloog ik net als de D45 check in de ochtend, het weer was dus prima. We begonnen met een stuk navigatie gevolgd door een diversion. Dit ging opzich aardig, maar toch ook niet zo goed als op bijvoorbeeld de D45. Na de navigatie was het tijd voor airwork, waaronder stalls, steepturns e.d. ook dit ging maar matig. Op één of andere manier was het niet mijn dag... Na het airwork kreeg ik wat failures en hier ging het mis... Mijn procedures gingen niet goed en ook de manoeuvres om een "noodlanding" te maken lieten ruim te wensen over :-( Op dit gebied zat ik echt op te kloten om het zo maar even te zeggen... Zonde natuurlijk, want dit kon echt beter.
Na deze items was het het tijd om mijn landingen te laten zien... Nou, dit was ook niet om over naar huis te schrijven helaas. Ik had moeite om snelheid en glijpad te houden en hierdoor was ik vaak aan het overcorrigeren...
Eenmaal op de grond was ik dan ook niet positief, en zeker niet tevreden. Maar jah, ik kon alleen het oordeel maar afwachten. Zoals verwacht was ook de instructeur niet helemaal tevreden. Zeker op het gebied van failures en de noodlanding had ik slecht gescoord... Dit had ik ook al verwacht aangezien het zo beroerd ging die dag.
Op de andere punten was het ook niet helemaal lekker maar toch genoeg om de rest van de punten voldoende af te sluiten. Het kwam er dan ook op neer dat ik een deel van de check, failures, opnieuw moest doen.
De dagen daarop heb ik 2 extra beurtjes gevlogen om deze punten goed te oefenen, vol vertrouwens ging ik dan ook op weg naar de herkansing.
Tijdens de her ging de noodlanding een stuk beter, toch waren er wel andere zaken die die dag minder gingen... Wederom sloot ik de check af met een matig gevoel. Tijdens de debriefing kwam dan ook aan het licht dat er wel het één en ander aan scheelde. Toch kwam uitendelijk het woord eruit "je bent geslaagd", nou ik kan je vertellen dat er een last van mijn schouders viel!
Desondanks hield ik er een gemengd gevoel aan over. Aan de ene kant blij omdat ik klaar was met VFR maar aan de andere kant ook niet tevreden gezien de resultaten. Ik was me er van bewust dat er zeker nog het één en ander geleerd moet worden!
Tijdens het volgende traject, IFR, zal ik dan ook goed aan deze punten gaan werken! Ik wil immers niet nog een keer mijn kop aan dezelfde steen stoten.
Het IFR gedeelte is trouwens comleet anders als het VFR. Tijdens IFR kijk je op je instrumenten in plaats van naar buiten. Dit vergt een heel andere manier van vliegen en je moet een bepaalde scan toepassen om je meters in de gaten te houden.
Daarnaast leer ik binnenkort ook het één en ander over navigatie met behulp van bakens en het aanvliegen van vliegvelden op instrumenten.
Een mooie uitdaging en ik heb er dan ook heel erg veel zin in!
Zodra ik meer ervaring heb tik ik een nieuw blogje, zodat jullie weer eens wat kunnen lezen!
Groeten.
Na mijn D32 check heb ik nog 6 vluchten op de Piper Archer gemaakt, inclusief een solo van 4 uur naar Lake Havasu. Totale afstand 350nm (630km) en dat in je eentje! Lake Havasu is een meer ten noord- westen van Phoenix en ligt op de grens van California. Qua solo's was dit er wel één die je bij blijft. Opzich was het een solo zoals elke andere, toch is het heel erg gaaf om alleen zo'n afstand te vliegen!
Vervolgens, na beurtje 38, was het tijd voor een nieuwe stap in het VFR traject en ging ik op de Piper Arrow vliegen. De verschillen met de Archer zijn onder andere het intrekbare landingsgestel en een variabele propellor. Dit zorgt ervoor dat het vliegtuig net even iets gecompliceerder is maar bovenal ook sneller! Tijdens de eerste navigatievluchten kwam ik hier dan ook snel achter...
Met de Archer kruis je met een snelheid van iets meer als 100 knopen (180km/h) met de Arrow is dit 135 knopen (240km/h) dus goed vooruit blijven kijken is gewenst!
Ook qua landen gaat het net even iets anders en moet je niet vergeten je wielen neer te laten ;-) (Niet dat ik dat vergeten ben... ik zeg het maar even).
Na 6 beurtjes op de Arrow was het dan weer eens tijd voor een check, D45 dit maal. Deze check vloog ik met een bekende instructeur en 's ochtends vroeg. De vlucht verliep zo goed als vlekkeloos! Navigeren, airwork en landen ging allemaal volgens plan. De beoordeling was dan ook prima en gaf mij een hoop moed voor de D46 check, ofwel de VFR eindcheck!
De D46 check had ik een paar dagen later, na het weekend. Deze checks worden door Nederlandse KLS- instructeurs afgenomen.
Tijdens deze check zou echt bijna alles van de afgelopen 45 vluchten aan bod komen, navigeren, airwork en landen. Daarnaast moet je ook voldoende kennis hebben omtrent het vliegtuig, weer, het plannen en nog veel meer!
De check vloog ik net als de D45 check in de ochtend, het weer was dus prima. We begonnen met een stuk navigatie gevolgd door een diversion. Dit ging opzich aardig, maar toch ook niet zo goed als op bijvoorbeeld de D45. Na de navigatie was het tijd voor airwork, waaronder stalls, steepturns e.d. ook dit ging maar matig. Op één of andere manier was het niet mijn dag... Na het airwork kreeg ik wat failures en hier ging het mis... Mijn procedures gingen niet goed en ook de manoeuvres om een "noodlanding" te maken lieten ruim te wensen over :-( Op dit gebied zat ik echt op te kloten om het zo maar even te zeggen... Zonde natuurlijk, want dit kon echt beter.
Na deze items was het het tijd om mijn landingen te laten zien... Nou, dit was ook niet om over naar huis te schrijven helaas. Ik had moeite om snelheid en glijpad te houden en hierdoor was ik vaak aan het overcorrigeren...
Eenmaal op de grond was ik dan ook niet positief, en zeker niet tevreden. Maar jah, ik kon alleen het oordeel maar afwachten. Zoals verwacht was ook de instructeur niet helemaal tevreden. Zeker op het gebied van failures en de noodlanding had ik slecht gescoord... Dit had ik ook al verwacht aangezien het zo beroerd ging die dag.
Op de andere punten was het ook niet helemaal lekker maar toch genoeg om de rest van de punten voldoende af te sluiten. Het kwam er dan ook op neer dat ik een deel van de check, failures, opnieuw moest doen.
De dagen daarop heb ik 2 extra beurtjes gevlogen om deze punten goed te oefenen, vol vertrouwens ging ik dan ook op weg naar de herkansing.
Tijdens de her ging de noodlanding een stuk beter, toch waren er wel andere zaken die die dag minder gingen... Wederom sloot ik de check af met een matig gevoel. Tijdens de debriefing kwam dan ook aan het licht dat er wel het één en ander aan scheelde. Toch kwam uitendelijk het woord eruit "je bent geslaagd", nou ik kan je vertellen dat er een last van mijn schouders viel!
Desondanks hield ik er een gemengd gevoel aan over. Aan de ene kant blij omdat ik klaar was met VFR maar aan de andere kant ook niet tevreden gezien de resultaten. Ik was me er van bewust dat er zeker nog het één en ander geleerd moet worden!
Tijdens het volgende traject, IFR, zal ik dan ook goed aan deze punten gaan werken! Ik wil immers niet nog een keer mijn kop aan dezelfde steen stoten.
Het IFR gedeelte is trouwens comleet anders als het VFR. Tijdens IFR kijk je op je instrumenten in plaats van naar buiten. Dit vergt een heel andere manier van vliegen en je moet een bepaalde scan toepassen om je meters in de gaten te houden.
Daarnaast leer ik binnenkort ook het één en ander over navigatie met behulp van bakens en het aanvliegen van vliegvelden op instrumenten.
Een mooie uitdaging en ik heb er dan ook heel erg veel zin in!
Zodra ik meer ervaring heb tik ik een nieuw blogje, zodat jullie weer eens wat kunnen lezen!
Groeten.
Lake Saguaro
Hallo, hallo! Na een lange tijd van stilte is het dan weer eens zover, een nieuwe blog!
Onderhand heb ik alweer het nodige meegemaakt dus is er weer voldoende stof om een verhaaltje mee te vormen.
Om jullie daar in het koude Nederland jaloers te maken eerst maar wat mooie praatjes en foto’s van een recent avontuur ;-)
Een paar weken terug hebben we met een groepje van 10 man een wakeboard- boot gehuurd om eens een zaterdag op het water door te brengen. Het huren van een boot is hier in de US ook helemaal geen probleem, je moet één iemand hebben van boven de 21 en dan is alles prima. Dus wij een leuke boot uitgezocht, één of andere Malibu Wakesetter unit met een 350pk V8 motor. Dat apparaat zou garant moeten staan voor een dagje waterpret, haha.
’s Ochtends vroeg werd er opgelijnd om de boot in te laden en iedereen te verzamelen voor een topdag. De boot werd richting Saguaro Lake gereden, een meer slecht 30 minuten rijden hier vandaan.
De pret kon beginnen! We begonnen met wakeboarden, of een poging daartoe. Ik kon wel merken dat het wel weer een hele tijd geleden was dat ik op zo’n plankje had gestaan… De eerste runs gingen dan ook niet van harte. Maar ja, alles went en dit natuurlijk ook en uiteindelijk ging het beter en beter.
Een deel van de jongens had nog nooit op een wakeboard gestaan en dat stond garant voor een paar harde klappers op het water ;-) Erg mooi om te zien!
Toen we het wakeboarden even zat waren kwam de slider uit het vooronder. Op de slider zouden we lekker kunnen relaxen achter de boot… Not!
Die boot ging er echt zo hard van door met die poppetjes op de slider dat sommige dude’s het slecht trokken. Bij een wissel was het dan ook tijd voor wraak, haha. De mannetjes die de vorige ronde kapot waren gemaakt door de bestuurder hadden nu de kans om “hun” bestuurder stuk te maken. Je kan natuurlijk wel raden dat dit van kwaad tot erger ging… In een rechte lijn haalde we 45 knopen (80km/h) en dan was het tijd om het roer om te gooien ;-) Als je op die slider in de buitenbocht zat was het af- en toe niet zo heel chill :-s Het ging echt knetterhard en als je er dan af stuiterde gleed je heel wat meters door over het water. Het was altijd maar weer de vraag of je dan nog een zwembroek aan had…
Na een paar een slideren en waterskiën was het weer tijd voor de wakeboards! Aangezien de dag al bijna ten einde liep leek het me wel mooi om wat sprongen te proberen. Ook dit viel me wel even tegen… pfff landen in een vliegtuig is soms moeilijk maar op een wakeboard ook… Meer dan ééns dook ik keihard met m’n bakkes in het water, dat voelde niet altijd even gezond. Maar je weet wat ze zeggen; “de aanhouder wint”, dus ook in dit geval! Uiteindelijk ging het beter en kreeg ik het voor elkaar om wake- to- wake te springen, dus van golf naar golf. Ik moet wel zeggen dat deze boot er ook wel super voor was, als je een speciaal vleugeltje naar beneden gelockt had produceerde dat ding een golf!
Echt mooi speelgoed zeg, ik wou dat we daar in Nederland ook zo makkelijk aan konden komen ;-)
Helaas kwam het einde van de dag in zicht en moesten we de boot uit het water halen. De volgende dag had ik gelukkig nog vrij en dat was ook wel lekker om van de pijn in de gewrichten en spieren te herstellen ;-)
Check de foto’s voor een impressie van de dag!
Greetz!
Onderhand heb ik alweer het nodige meegemaakt dus is er weer voldoende stof om een verhaaltje mee te vormen.
Om jullie daar in het koude Nederland jaloers te maken eerst maar wat mooie praatjes en foto’s van een recent avontuur ;-)
Een paar weken terug hebben we met een groepje van 10 man een wakeboard- boot gehuurd om eens een zaterdag op het water door te brengen. Het huren van een boot is hier in de US ook helemaal geen probleem, je moet één iemand hebben van boven de 21 en dan is alles prima. Dus wij een leuke boot uitgezocht, één of andere Malibu Wakesetter unit met een 350pk V8 motor. Dat apparaat zou garant moeten staan voor een dagje waterpret, haha.
’s Ochtends vroeg werd er opgelijnd om de boot in te laden en iedereen te verzamelen voor een topdag. De boot werd richting Saguaro Lake gereden, een meer slecht 30 minuten rijden hier vandaan.
De pret kon beginnen! We begonnen met wakeboarden, of een poging daartoe. Ik kon wel merken dat het wel weer een hele tijd geleden was dat ik op zo’n plankje had gestaan… De eerste runs gingen dan ook niet van harte. Maar ja, alles went en dit natuurlijk ook en uiteindelijk ging het beter en beter.
Een deel van de jongens had nog nooit op een wakeboard gestaan en dat stond garant voor een paar harde klappers op het water ;-) Erg mooi om te zien!
Toen we het wakeboarden even zat waren kwam de slider uit het vooronder. Op de slider zouden we lekker kunnen relaxen achter de boot… Not!
Die boot ging er echt zo hard van door met die poppetjes op de slider dat sommige dude’s het slecht trokken. Bij een wissel was het dan ook tijd voor wraak, haha. De mannetjes die de vorige ronde kapot waren gemaakt door de bestuurder hadden nu de kans om “hun” bestuurder stuk te maken. Je kan natuurlijk wel raden dat dit van kwaad tot erger ging… In een rechte lijn haalde we 45 knopen (80km/h) en dan was het tijd om het roer om te gooien ;-) Als je op die slider in de buitenbocht zat was het af- en toe niet zo heel chill :-s Het ging echt knetterhard en als je er dan af stuiterde gleed je heel wat meters door over het water. Het was altijd maar weer de vraag of je dan nog een zwembroek aan had…
Na een paar een slideren en waterskiën was het weer tijd voor de wakeboards! Aangezien de dag al bijna ten einde liep leek het me wel mooi om wat sprongen te proberen. Ook dit viel me wel even tegen… pfff landen in een vliegtuig is soms moeilijk maar op een wakeboard ook… Meer dan ééns dook ik keihard met m’n bakkes in het water, dat voelde niet altijd even gezond. Maar je weet wat ze zeggen; “de aanhouder wint”, dus ook in dit geval! Uiteindelijk ging het beter en kreeg ik het voor elkaar om wake- to- wake te springen, dus van golf naar golf. Ik moet wel zeggen dat deze boot er ook wel super voor was, als je een speciaal vleugeltje naar beneden gelockt had produceerde dat ding een golf!
Echt mooi speelgoed zeg, ik wou dat we daar in Nederland ook zo makkelijk aan konden komen ;-)
Helaas kwam het einde van de dag in zicht en moesten we de boot uit het water halen. De volgende dag had ik gelukkig nog vrij en dat was ook wel lekker om van de pijn in de gewrichten en spieren te herstellen ;-)
Check de foto’s voor een impressie van de dag!
Greetz!
donderdag 16 oktober 2008
D32 Check; "In the pocket"
Hier even een korte newsflash.
Inmiddels heb ik dan eindelijk mijn D32 check af kunnen vliegen. Afgelopen maandagochtend was het dan zover. Het was een erg koude ochtend met slechts 9 graden!! Maar goed, 's ochtends vroeg is het altijd uitstekend vliegweer. Prima voor een navigatiecheck. Het navigeren ging dan ook lekker en ik had dan ook geen problemen om hoogte, snelheid en koers te houden. Prima dus. Ook de berekende koeren en tijden tussen de punten klopten exact.
Halverwege de vlucht kreeg ik een diversion naar Phoenix regional (een diversion is simpelweg uitwijken naar een ander veld). De diversion ging opzich prima, qua tijd, fuel en koers zat ik goed in de buurt. Uiteindelijk kwam ik 1 mijl ten zuiden van het veld uit, dit was verder goed genoeg.
Op Phoenix regional moest ik de nodige touch- and go's maken om mijn landingen te demonstreren. Dit ging ook allemaal prima.
Na 5 touch- and go's was het tijd om terug te keren naar Falcon Field.
Ik had een goed gevoel over de vlucht en de instructeur vond het ook goed! Ik was dan ook duidelijk geslaagd. Wel kreeg ik een paar tips om in het vervolg op te letten.
Het gaf een goed gevoel om de check eindelijk gevlogen te hebben, nu kan ik weer lekker verder!
Nou dit was het weer, veel plezier ermee!
Inmiddels heb ik dan eindelijk mijn D32 check af kunnen vliegen. Afgelopen maandagochtend was het dan zover. Het was een erg koude ochtend met slechts 9 graden!! Maar goed, 's ochtends vroeg is het altijd uitstekend vliegweer. Prima voor een navigatiecheck. Het navigeren ging dan ook lekker en ik had dan ook geen problemen om hoogte, snelheid en koers te houden. Prima dus. Ook de berekende koeren en tijden tussen de punten klopten exact.
Halverwege de vlucht kreeg ik een diversion naar Phoenix regional (een diversion is simpelweg uitwijken naar een ander veld). De diversion ging opzich prima, qua tijd, fuel en koers zat ik goed in de buurt. Uiteindelijk kwam ik 1 mijl ten zuiden van het veld uit, dit was verder goed genoeg.
Op Phoenix regional moest ik de nodige touch- and go's maken om mijn landingen te demonstreren. Dit ging ook allemaal prima.
Na 5 touch- and go's was het tijd om terug te keren naar Falcon Field.
Ik had een goed gevoel over de vlucht en de instructeur vond het ook goed! Ik was dan ook duidelijk geslaagd. Wel kreeg ik een paar tips om in het vervolg op te letten.
Het gaf een goed gevoel om de check eindelijk gevlogen te hebben, nu kan ik weer lekker verder!
Nou dit was het weer, veel plezier ermee!
maandag 13 oktober 2008
Superstition Mountain
Hallo, hier weer een verslag van een recent avontuur!
Aangezien het vliegen de laatste tijd helaas niet zo opschiet, het weer gooit vooral roet in het eten, heb ik daar niet zoveel over te melden. Ik loop inmiddels al weer 4 dagen met een onafgemaakte D32 check rond... Donderdag zou ik voor de eerste keer D32 hebben. Ik was goed voorbereid en ging vol vertrouwen met de check- instructeur op weg. Helaas kregen we 15 minuten na take- off een alternator failure dus moesten we terugkeren. Een alternator is een soort van dynamo die je stroom levert voor je communicatie, lichten, en dergelijke. Helaas, pindakaas maar dit was gewoon pech.
Met de instructeur had ik afgesproken de volgende dag, vrijdag, verder te gaan en de check af te maken. Helaas was de wind die dag ver buiten limieten dus konden we wederom niet verder. De instructeur heeft me nog wel een mondelinge overhoring gegeven over het weer, het vliegtuig, de regels, procedures, en nog veel meer. Al met al werd ik gedurende anderhalf uur ondervraagd over deze onderwerpen. Ik wist een hoop en hij was dan ook tevreden. Toch heeft hij me ook nog een hele hoop geleerd tijdens dat gesprek, ook dingen die voor een examen zeer handig zijn. Hier was ik dan ook erg blij mee! Het was eigenlijk een hele leuke overhoring en achteraf ook erg leerzaam. Die dag is dan toch niet helemaal nutteloos geweest :-)
Vol goede moed wachten we zaterdag af om dan weer verder te kijken en hopelijk wel te vliegen. Maar ja, ook zaterdagochtend was de wind buiten limieten, dus werd er wederom gecancelled.
Om toch nog iets te doen in het weekend hadden we besloten Superstition Mountain te beklimmen. Superstition Mountain is een 5000 ft hoge berg ten oosten van Mesa waar we heel erg vaak langs vliegen. Zaterdagochtend werden de voorbereidingen getroffen, waterflessen gevuld en koekjes en bars ingeladen. We hadden wel een klein probleem... Niemand had ook maar iets van bergschoenen of iets dergelijks mee. De oplossing was sportschoenen, misschien niet ideaal voor in de bergen maar wel snel, haha. Klaar voor het grote avontuur vertrokken we richting de berg.
Eenmaal bij de voet van de berg aangekomen zag het er niet zo heel lastig uit, zeker qua helling leek het erg mee te vallen. En eenmaal onderweg kwamen we allemaal ouders met kinderen en zelfs oudere mensen tegen, toen was ik wel even bang dat het misschien te makkelijk zou worden. Aan de andere kant konden we het ons zo moeilijk maken als we zelf wilden, door bijvoorbeeld het tempo wat op te voeren ;-)
Het eerste kwart van de toch was echt een eitje, helemaal niet steil en daardoor goed en snel af te leggen. Dick en ik vonden het dan ook wel leuk om het tempo op te voeren. We deden afwisselend een stukje lopen en dan weer rennen. Hierdoor liepen we al snel bij Mike en Nick vandaan. Toch moest er ook af en toe gestopt worden om van het uitzicht te genieten en even wat te drinken.
Hoe hoger we kwamen hoe steiler de berg werd. Het tempo daalde daardoor ook ietwat. Dasalniettemin hielden we het tempo er goed in, we klommen behoorlijk snel en op de vlakkere stukken werd er gerend. Onderweg haalden we dan ook verschillende groepen in. Zeker toen we de top naderden werd het iets moeilijker, er moest toen echt regelmatig geklommen worden, dit was echt erg gaaf. Aangezien het tempo ook nog steeds hoog lag koste dit lekker veel energie en moest je jezelf ook aansporen om door te knallen. Af en toe was het wel zwaar, maar ja, daar zeur je niet over, vol gas richting de top, daar kon uitgerust worden :-) Dick en Mike trokken het ook wel goed alleen Nick ging langzamer en was dan ook niet een echte berggeit, dachten we... Later zou anders blijken.
Eenmaal op de top trokken we een sprintje naar een soort lion king achtig plateau. Het uitzicht had geweldig kunnen zijn, alleen die dag even niet... Helaas was het erg heiig waardoor we misschien 5 mijl konden scannen.
Toch was het lekker om op de top te staan en uit te rusten. Het zonnetje scheen lekker en er stond een stevige frisse bries.
Toen we daar zaten kwamen er een paar yanks aan die de berg ook beklommen hadden. Ze deden alsof ze een oorlog gewonnen hadden en waren ook helemaal blij dat ze de top hadden gehaald. We raakten aan de praat en ze hadden het erover dat dit wel de moeilijkste berg was die ze beklommen hadden?! Toen dachten we ook wel even *kuch pussies kuch* maar ja dat zeg je ook maar niet hardop. Uit nieuwschierigheid vroeg ik hoe lang ze erover gedaan hadden. 4 uur wist een van die jongens te vertellen :-S Wij als ongetrainde pupkes waren in anderhalf uur onhoog gelopen, okay het was wel pittig, maar geen topprestatie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat die Amerikanen soms wel erg overdreven kunnen doen!
Na een tijdje chillen op de top was het tijd voor de afdaling. Tot mijn verbazing ging Nick als een dolle naar beneden!! Hij rende de berg gewoon af, met Mike in zijn kielzog?! Dick en ik deden het iets rustiger aan, we wilden graag nog wel vliegen de komende weken en zaten dan ook niet op botbreuken te wachten. Binnen een paar minuten waren ze uit het zicht verdwenen en hoorden we ze enkel en alleen nog rennen/glijden over de stenen. De afdaling ging trouwens erg snel, binnen het uur waren we dan ook weer bij de auto.
De beklimming was een mooie prestatie geweest en we verdienden dan ook wel een lekker warm bubbelbad. Dus gingen we terug naar de appartementen om te relaxen.
Hieronder staan de foto's van die dag, veel plezier ermee! Op de laatste foto kun je, iets rechts en boven mijn hoofd, het plateau zien waar we geweest zijn.
Leuk detail, vannochtend heb ik nog een paar jochies over spierpijn in de beentje gehoord, haha! Het was dus een prima tocht en zeker voor herhaling vatbaar, goed voor de conditie en spiertjes!
See ya, and take care!
Aangezien het vliegen de laatste tijd helaas niet zo opschiet, het weer gooit vooral roet in het eten, heb ik daar niet zoveel over te melden. Ik loop inmiddels al weer 4 dagen met een onafgemaakte D32 check rond... Donderdag zou ik voor de eerste keer D32 hebben. Ik was goed voorbereid en ging vol vertrouwen met de check- instructeur op weg. Helaas kregen we 15 minuten na take- off een alternator failure dus moesten we terugkeren. Een alternator is een soort van dynamo die je stroom levert voor je communicatie, lichten, en dergelijke. Helaas, pindakaas maar dit was gewoon pech.
Met de instructeur had ik afgesproken de volgende dag, vrijdag, verder te gaan en de check af te maken. Helaas was de wind die dag ver buiten limieten dus konden we wederom niet verder. De instructeur heeft me nog wel een mondelinge overhoring gegeven over het weer, het vliegtuig, de regels, procedures, en nog veel meer. Al met al werd ik gedurende anderhalf uur ondervraagd over deze onderwerpen. Ik wist een hoop en hij was dan ook tevreden. Toch heeft hij me ook nog een hele hoop geleerd tijdens dat gesprek, ook dingen die voor een examen zeer handig zijn. Hier was ik dan ook erg blij mee! Het was eigenlijk een hele leuke overhoring en achteraf ook erg leerzaam. Die dag is dan toch niet helemaal nutteloos geweest :-)
Vol goede moed wachten we zaterdag af om dan weer verder te kijken en hopelijk wel te vliegen. Maar ja, ook zaterdagochtend was de wind buiten limieten, dus werd er wederom gecancelled.
Om toch nog iets te doen in het weekend hadden we besloten Superstition Mountain te beklimmen. Superstition Mountain is een 5000 ft hoge berg ten oosten van Mesa waar we heel erg vaak langs vliegen. Zaterdagochtend werden de voorbereidingen getroffen, waterflessen gevuld en koekjes en bars ingeladen. We hadden wel een klein probleem... Niemand had ook maar iets van bergschoenen of iets dergelijks mee. De oplossing was sportschoenen, misschien niet ideaal voor in de bergen maar wel snel, haha. Klaar voor het grote avontuur vertrokken we richting de berg.
Eenmaal bij de voet van de berg aangekomen zag het er niet zo heel lastig uit, zeker qua helling leek het erg mee te vallen. En eenmaal onderweg kwamen we allemaal ouders met kinderen en zelfs oudere mensen tegen, toen was ik wel even bang dat het misschien te makkelijk zou worden. Aan de andere kant konden we het ons zo moeilijk maken als we zelf wilden, door bijvoorbeeld het tempo wat op te voeren ;-)
Het eerste kwart van de toch was echt een eitje, helemaal niet steil en daardoor goed en snel af te leggen. Dick en ik vonden het dan ook wel leuk om het tempo op te voeren. We deden afwisselend een stukje lopen en dan weer rennen. Hierdoor liepen we al snel bij Mike en Nick vandaan. Toch moest er ook af en toe gestopt worden om van het uitzicht te genieten en even wat te drinken.
Hoe hoger we kwamen hoe steiler de berg werd. Het tempo daalde daardoor ook ietwat. Dasalniettemin hielden we het tempo er goed in, we klommen behoorlijk snel en op de vlakkere stukken werd er gerend. Onderweg haalden we dan ook verschillende groepen in. Zeker toen we de top naderden werd het iets moeilijker, er moest toen echt regelmatig geklommen worden, dit was echt erg gaaf. Aangezien het tempo ook nog steeds hoog lag koste dit lekker veel energie en moest je jezelf ook aansporen om door te knallen. Af en toe was het wel zwaar, maar ja, daar zeur je niet over, vol gas richting de top, daar kon uitgerust worden :-) Dick en Mike trokken het ook wel goed alleen Nick ging langzamer en was dan ook niet een echte berggeit, dachten we... Later zou anders blijken.
Eenmaal op de top trokken we een sprintje naar een soort lion king achtig plateau. Het uitzicht had geweldig kunnen zijn, alleen die dag even niet... Helaas was het erg heiig waardoor we misschien 5 mijl konden scannen.
Toch was het lekker om op de top te staan en uit te rusten. Het zonnetje scheen lekker en er stond een stevige frisse bries.
Toen we daar zaten kwamen er een paar yanks aan die de berg ook beklommen hadden. Ze deden alsof ze een oorlog gewonnen hadden en waren ook helemaal blij dat ze de top hadden gehaald. We raakten aan de praat en ze hadden het erover dat dit wel de moeilijkste berg was die ze beklommen hadden?! Toen dachten we ook wel even *kuch pussies kuch* maar ja dat zeg je ook maar niet hardop. Uit nieuwschierigheid vroeg ik hoe lang ze erover gedaan hadden. 4 uur wist een van die jongens te vertellen :-S Wij als ongetrainde pupkes waren in anderhalf uur onhoog gelopen, okay het was wel pittig, maar geen topprestatie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat die Amerikanen soms wel erg overdreven kunnen doen!
Na een tijdje chillen op de top was het tijd voor de afdaling. Tot mijn verbazing ging Nick als een dolle naar beneden!! Hij rende de berg gewoon af, met Mike in zijn kielzog?! Dick en ik deden het iets rustiger aan, we wilden graag nog wel vliegen de komende weken en zaten dan ook niet op botbreuken te wachten. Binnen een paar minuten waren ze uit het zicht verdwenen en hoorden we ze enkel en alleen nog rennen/glijden over de stenen. De afdaling ging trouwens erg snel, binnen het uur waren we dan ook weer bij de auto.
De beklimming was een mooie prestatie geweest en we verdienden dan ook wel een lekker warm bubbelbad. Dus gingen we terug naar de appartementen om te relaxen.
Hieronder staan de foto's van die dag, veel plezier ermee! Op de laatste foto kun je, iets rechts en boven mijn hoofd, het plateau zien waar we geweest zijn.
Leuk detail, vannochtend heb ik nog een paar jochies over spierpijn in de beentje gehoord, haha! Het was dus een prima tocht en zeker voor herhaling vatbaar, goed voor de conditie en spiertjes!
See ya, and take care!
zondag 28 september 2008
Weer een week voorbij
Hallo daar, de week zit er hier weer op dus is het tijd om jullie te overladen met alle bijzonderheden van de afgelopen week. Nou, dat zijn er niet echt veel...
Deze week bestond vooral uit wachten, heel veel wachten. Van maandag tot en met donderdag heb ik moeten wachten op mijn D26 vlucht. Elke dag was er wel weer iets waardoor de vlucht niet doorging, erg jammer allemaal. Maar goed, vrijdag was het dan eindelijk zover en vloog ik mijn eerste vlucht van de week.
De D26 vlucht was een leuke, 3 uur durende navigatievlucht. Ik mocht zelf mijn route kiezen en heb dan ook richting een van de mooiste gebieden gepland, namelijk Sedona. Sedona ligt richting het noorden in de buurt van Flagstaff.
De oplettende lezer weet dat we daar ook al eens met de auto langsgekomen zijn tijdens de Grand Canyon roadtrip. Het plannen van de route was nog redelijk lastig aangezien we over bergachtig terrein vlogen, dan moet je wel even zorgen dat je overal genoeg afstand en hoogte ten opzichte van de bergen houdt.
Natuurlijk is het allemaal goed gekomen en vlogen we een mooie route. Het uitzicht op de bergen rondom Sedona was werkelijk schitterend, ik zou zeggen google maar even voor foto's van Sedona en het vliegveldje wat daar ligt! Het navigeren ging lekker tijdens de vlucht dus dat was prima. Ik had alleen moeite met diversions (uitwijken naar een ander vliegveld) aangezien ik de procedures niet goed genoeg kende. Daar werd ik dan ook even met mijn neus op de feiten gedrukt. Tijd om dat goed in het hoofd te stampen!
Gister was het tijd voor een solovlucht, S27. Hiervoor had ik een route gepland naar Marana, een veldje ten zuid- oosten van Falcon Field. Ik vloog 's middags dus was het weer eens turbulent. Maar die turbulentie is wel erg leerzaam hoor, je blijft maar corrigeren om op koers en hoogte te blijven. Daarnaast moet je ook nog tijd- en brandstofberekeningen maken dus je blijft wel bezig ;-) S27 ging heel erg lekker en ik stapte aan het eind van de vlucht met een goed gevoel uit de kist. En toen was het weer weekend! Het weekend zal waarschijnlijk bestaan uit uitslapen, leren, en bij het zwembad liggen. Dat wordt dus weer lekker relaxt.
Voor ik het vergeet... Vorig weekend zijn we nog een keer wezen schieten op zo'n shooting range. Dat was weer erg leuk! Dit keer kozen we voor een AK-47 en dat was een prima keuze :-) Check het filmpje maar!
Daarnaast hebben we vorige week ook nog een 55 US gallon fishtank (aquaruim) gekocht. Er stond al een aquaruim toen we in het appartement trokken maar deze was erg klein. Zeker nadat we zelf ook nog wat vissen gekocht hadden. Dus was het tijd voor een grotere bak. Met 55 US gallon kunnen we wel weer even vooruit. In het aquarium zwemmen onder andere 2 kleine bala sharks (al lijken ze niet heel erg op haaien), een paar kleine zebravissen en nog een paar agressieve visetende monsters, haha. Helaas zijn de visetende apparaten nog net iets te klein om voor spectakel te zorgen maar dat is slechts een kwestie van tijd!
Dit was het voor deze keer!
Deze week bestond vooral uit wachten, heel veel wachten. Van maandag tot en met donderdag heb ik moeten wachten op mijn D26 vlucht. Elke dag was er wel weer iets waardoor de vlucht niet doorging, erg jammer allemaal. Maar goed, vrijdag was het dan eindelijk zover en vloog ik mijn eerste vlucht van de week.
De D26 vlucht was een leuke, 3 uur durende navigatievlucht. Ik mocht zelf mijn route kiezen en heb dan ook richting een van de mooiste gebieden gepland, namelijk Sedona. Sedona ligt richting het noorden in de buurt van Flagstaff.
De oplettende lezer weet dat we daar ook al eens met de auto langsgekomen zijn tijdens de Grand Canyon roadtrip. Het plannen van de route was nog redelijk lastig aangezien we over bergachtig terrein vlogen, dan moet je wel even zorgen dat je overal genoeg afstand en hoogte ten opzichte van de bergen houdt.
Natuurlijk is het allemaal goed gekomen en vlogen we een mooie route. Het uitzicht op de bergen rondom Sedona was werkelijk schitterend, ik zou zeggen google maar even voor foto's van Sedona en het vliegveldje wat daar ligt! Het navigeren ging lekker tijdens de vlucht dus dat was prima. Ik had alleen moeite met diversions (uitwijken naar een ander vliegveld) aangezien ik de procedures niet goed genoeg kende. Daar werd ik dan ook even met mijn neus op de feiten gedrukt. Tijd om dat goed in het hoofd te stampen!
Gister was het tijd voor een solovlucht, S27. Hiervoor had ik een route gepland naar Marana, een veldje ten zuid- oosten van Falcon Field. Ik vloog 's middags dus was het weer eens turbulent. Maar die turbulentie is wel erg leerzaam hoor, je blijft maar corrigeren om op koers en hoogte te blijven. Daarnaast moet je ook nog tijd- en brandstofberekeningen maken dus je blijft wel bezig ;-) S27 ging heel erg lekker en ik stapte aan het eind van de vlucht met een goed gevoel uit de kist. En toen was het weer weekend! Het weekend zal waarschijnlijk bestaan uit uitslapen, leren, en bij het zwembad liggen. Dat wordt dus weer lekker relaxt.
Voor ik het vergeet... Vorig weekend zijn we nog een keer wezen schieten op zo'n shooting range. Dat was weer erg leuk! Dit keer kozen we voor een AK-47 en dat was een prima keuze :-) Check het filmpje maar!
Daarnaast hebben we vorige week ook nog een 55 US gallon fishtank (aquaruim) gekocht. Er stond al een aquaruim toen we in het appartement trokken maar deze was erg klein. Zeker nadat we zelf ook nog wat vissen gekocht hadden. Dus was het tijd voor een grotere bak. Met 55 US gallon kunnen we wel weer even vooruit. In het aquarium zwemmen onder andere 2 kleine bala sharks (al lijken ze niet heel erg op haaien), een paar kleine zebravissen en nog een paar agressieve visetende monsters, haha. Helaas zijn de visetende apparaten nog net iets te klein om voor spectakel te zorgen maar dat is slechts een kwestie van tijd!
Dit was het voor deze keer!
zaterdag 20 september 2008
D24 Check; "Pass"
Jaah, jaah, ik weet het wel. Het was inderdaad weer eens tijd voor een update :-)
Om maar gelijk met het goede nieuws te beginnen, gister heb ik mijn D24 check gehaald. Dat was natuurlijk weer een prachtig moment en uiteraard was ik hartstikke blij!
De D24 was een check over de afgelopen 23 vluchten en bestond uit de volgende hoofdonderdelen:
- Knowledge, waarin je van alles moet weten over het weer, het vliegtuig, regels en procedures, etc.
- Ground operations and departure, hierbij moet je denken aan engine start, taxieen, take- off en het verlaten van het vliegveld.
- Aircraft handling, met onder andere hoogte, koers en snelheid houden. Maar ook manoeuvres zoals steep turns 45 en 60 graden, slow flight met 60 knopen en stalls.
- Emergency procedures, zoals de naam al doet vermoeden procedures met betrekking tot nare situaties. Met name engine failures.
- Traffic pattern en landings, hierbij kijken ze naar je vliegpatroontje rond het vliegveld waar je gaat landen en naar de landingen zelf. Qua landingen zijn er verschillende varianten waaronder flapless (zonder flaps), glide in (zonder motorvermogen), Precision (dan moet je op een bepaald punt de baan raken) en een short field.
- Non- technical skills, waarbij ze kijken naar je communicatie, beoordelingsvermogen, positional awareness, en je algehele opereren in het vliegtuig.
Goed, dat zijn dus al aardig wat items.
Voor de check moest ik ook nog een kleine navigatie planning maken maar die was niet onderdeel van de beoordeling.
Goed, hier een kort verslag van de vlucht. Het was 13:30 toen ik opsteeg en rond die tijd is het qua turbulentie op zijn ergst hier in Arizona.
Het begon dan (voor mijn gevoel) ook al niet zo lekker. Door de turbulentie moest ik hard werken om het vliegtuig op koers, snelheid en hoogte te houden. Tot overmaat van ramp moest ik ook een stuk navigeren waardoor er ook nog tijd vrijgemaakt moest worden voor positiebepalingen en berekeningen. Hierdoor was het helemaal lastig vliegen omdat je regelmatig met de kaart op schoot naar binnen kijkt en daardoor meer moeite hebt om te anticiperen op stijg- en daalstromen. Voor je het weet zit je dan ook zo 200 ft van je gewenste hoogte. Om nog maar over koersafwijkingen te zwijgen...
Toen de navigatie erop zat kreeg ik de opdracht om het vliegtuig naar Coolidge te sturen. Ik begon vervolgens het weer en het verkeer rond Coolidge uit te luisteren. Daarna was de crewbriefing aan de beurt, alsmede de nodige checklisten.
Het aanvliegen was Coolidge ging redelijk, ik kwam echter wel te dicht in de buurt van de baan dus dat was niet zoals het hoort.
Na een eerste landing afgebroken te hebben, omdat ik te hoog zat, volgden er een paar mooie landingen en precies waar ik ze hebben wilde. De glide in ging helaas minder goed en ik kwam veel te hoog uit. Gelukkig was de instructeur zo vriendelijk om mij een 2e kans te geven voor de glide in en de 2e ging dan ook prima!
Na de touch en go's op Coolidge gingen terug in de richting van Falcon Field.
Onderweg moest ik nog wat manoeuvres laten zien, zoals de eerder genoemde slow flight, stalls en steep turns. Op zich ging het redelijk alleen door die gare turbulentie en mijn onoplettendheid verloor ik was te veel hoogte op een 60 graden steep turn. Dat was dus ook niet goed. Eenmaal op Falcon Field maakte ik nog een prima short field landing en toen zat de check erop.
Ik had werkelijk geen idee wat ik ervan moest denken. Ik vond het niet lekker gaan, niet alleen vanwege het weer maar ook omdat er niet lekker in zat. Het enige wat eigenlijk wel goed ging waren de landingen. Het kon dus alle kanten op met de uitslag.
Tijdens de debriefing kreeg ik gelukkig goed nieuws. Ik had de check gehaald maar wel met de nodige aanmerkingen. Naja, gehaald is gehaald dus dat luchtte wel erg op zeg! Die aanmerking waren ook terecht en ik had mezelf tijdens het vliegen ook wel op bepaalde slordigheden betrapt. Ik weet in ieder geval waar ik de volgende keer nog beter op moet letten!
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Gister zat het voor mij in ieder geval mee!
Helaas zat het voor Nick, mijn crewmate, niet mee. Ook Nick had gister een D24 check maar dan met een andere instructeur. Hij had dezelfde omstandigheden met de turbulentie en ook Nick had moeite om koers, snelheid en hoogte te houden.
Helaas kreeg Nick niet de mogelijkheid om een slechte glide in over te doen en ook een short field landing ging verkeerd. Hierdoor heeft hij zijn check niet helemaal gehaald en moet hij een partial doen (dus alleen een soort herkansing voor zijn landingen). Echt balen voor hem, want normaal vliegt hij echt goed, waarschijnlijk zelfs beter dan ik.
Om mijn check maar even te vieren zijn we naar de TGI Friday's geweest om spare ribs te bunkeren. Dat was ook weer prima!
Vandaag was het dan alweer tijd voor mijn S25 vlucht en die ging gelukkig lekker. Nu is het lekker weekend en tijd voor leuke dingen! Ik hou jullie op de hoogte en we spreken elkaar!
Om maar gelijk met het goede nieuws te beginnen, gister heb ik mijn D24 check gehaald. Dat was natuurlijk weer een prachtig moment en uiteraard was ik hartstikke blij!
De D24 was een check over de afgelopen 23 vluchten en bestond uit de volgende hoofdonderdelen:
- Knowledge, waarin je van alles moet weten over het weer, het vliegtuig, regels en procedures, etc.
- Ground operations and departure, hierbij moet je denken aan engine start, taxieen, take- off en het verlaten van het vliegveld.
- Aircraft handling, met onder andere hoogte, koers en snelheid houden. Maar ook manoeuvres zoals steep turns 45 en 60 graden, slow flight met 60 knopen en stalls.
- Emergency procedures, zoals de naam al doet vermoeden procedures met betrekking tot nare situaties. Met name engine failures.
- Traffic pattern en landings, hierbij kijken ze naar je vliegpatroontje rond het vliegveld waar je gaat landen en naar de landingen zelf. Qua landingen zijn er verschillende varianten waaronder flapless (zonder flaps), glide in (zonder motorvermogen), Precision (dan moet je op een bepaald punt de baan raken) en een short field.
- Non- technical skills, waarbij ze kijken naar je communicatie, beoordelingsvermogen, positional awareness, en je algehele opereren in het vliegtuig.
Goed, dat zijn dus al aardig wat items.
Voor de check moest ik ook nog een kleine navigatie planning maken maar die was niet onderdeel van de beoordeling.
Goed, hier een kort verslag van de vlucht. Het was 13:30 toen ik opsteeg en rond die tijd is het qua turbulentie op zijn ergst hier in Arizona.
Het begon dan (voor mijn gevoel) ook al niet zo lekker. Door de turbulentie moest ik hard werken om het vliegtuig op koers, snelheid en hoogte te houden. Tot overmaat van ramp moest ik ook een stuk navigeren waardoor er ook nog tijd vrijgemaakt moest worden voor positiebepalingen en berekeningen. Hierdoor was het helemaal lastig vliegen omdat je regelmatig met de kaart op schoot naar binnen kijkt en daardoor meer moeite hebt om te anticiperen op stijg- en daalstromen. Voor je het weet zit je dan ook zo 200 ft van je gewenste hoogte. Om nog maar over koersafwijkingen te zwijgen...
Toen de navigatie erop zat kreeg ik de opdracht om het vliegtuig naar Coolidge te sturen. Ik begon vervolgens het weer en het verkeer rond Coolidge uit te luisteren. Daarna was de crewbriefing aan de beurt, alsmede de nodige checklisten.
Het aanvliegen was Coolidge ging redelijk, ik kwam echter wel te dicht in de buurt van de baan dus dat was niet zoals het hoort.
Na een eerste landing afgebroken te hebben, omdat ik te hoog zat, volgden er een paar mooie landingen en precies waar ik ze hebben wilde. De glide in ging helaas minder goed en ik kwam veel te hoog uit. Gelukkig was de instructeur zo vriendelijk om mij een 2e kans te geven voor de glide in en de 2e ging dan ook prima!
Na de touch en go's op Coolidge gingen terug in de richting van Falcon Field.
Onderweg moest ik nog wat manoeuvres laten zien, zoals de eerder genoemde slow flight, stalls en steep turns. Op zich ging het redelijk alleen door die gare turbulentie en mijn onoplettendheid verloor ik was te veel hoogte op een 60 graden steep turn. Dat was dus ook niet goed. Eenmaal op Falcon Field maakte ik nog een prima short field landing en toen zat de check erop.
Ik had werkelijk geen idee wat ik ervan moest denken. Ik vond het niet lekker gaan, niet alleen vanwege het weer maar ook omdat er niet lekker in zat. Het enige wat eigenlijk wel goed ging waren de landingen. Het kon dus alle kanten op met de uitslag.
Tijdens de debriefing kreeg ik gelukkig goed nieuws. Ik had de check gehaald maar wel met de nodige aanmerkingen. Naja, gehaald is gehaald dus dat luchtte wel erg op zeg! Die aanmerking waren ook terecht en ik had mezelf tijdens het vliegen ook wel op bepaalde slordigheden betrapt. Ik weet in ieder geval waar ik de volgende keer nog beter op moet letten!
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Gister zat het voor mij in ieder geval mee!
Helaas zat het voor Nick, mijn crewmate, niet mee. Ook Nick had gister een D24 check maar dan met een andere instructeur. Hij had dezelfde omstandigheden met de turbulentie en ook Nick had moeite om koers, snelheid en hoogte te houden.
Helaas kreeg Nick niet de mogelijkheid om een slechte glide in over te doen en ook een short field landing ging verkeerd. Hierdoor heeft hij zijn check niet helemaal gehaald en moet hij een partial doen (dus alleen een soort herkansing voor zijn landingen). Echt balen voor hem, want normaal vliegt hij echt goed, waarschijnlijk zelfs beter dan ik.
Om mijn check maar even te vieren zijn we naar de TGI Friday's geweest om spare ribs te bunkeren. Dat was ook weer prima!
Vandaag was het dan alweer tijd voor mijn S25 vlucht en die ging gelukkig lekker. Nu is het lekker weekend en tijd voor leuke dingen! Ik hou jullie op de hoogte en we spreken elkaar!
Abonneren op:
Posts (Atom)
