Solo!

Vandaag was het dan zover, de grote dag, een mijlpaal in mijn leven, ik mocht solo!

Vanmorgen om 05:00 lokale tijd ging de wekker en begon voor mij de dag. Rond 05:30 was ik op school voor de nodige voorbereidingen zoals een weatherbriefing, brandstof berekeningen, mass- en balance calculaties, etc. Toen mijn instructeur eenmaal gearriveerd was werden de gegevens doorgenomen om te kijken of alles in orde was om te vliegen. Alleen het weer kon nog roet in het eten gooien. Over het algemeen is het hier 's ochtends altijd heerlijk weer. Een strak blauwe lucht en een aangename temperatuur. Vanochtend was (helaas) een uitzondering. De lucht was grauw en in de verte regende het. Ook hing de bewolking erg laag, waardoor ik misschien niet kon vliegen in verband met zichtlimieten.
Maar goed, ik besloot samen met mijn instructeur te vliegen en dan maar zien hoe het weer in het circuit was. Zo gezegd, zo gedaan.
Eenmaal op hoogte viel het wel mee. Het zicht was goed en we bleven ook ruim onder de bewolking. Het weer was "within limits" zoals we dat hier zeggen.
Voor het echt zover was moest ik nog 3 circuitjes vliegen met de daarbij horende starts- en landingen om zeker te stellen dat ik er klaar voor was. Dit ging allemaal uitstekend en ik was klaar om voor de eerste keer in mijn leven alleen een vliegtuig te besturen, dit na slecht 10 beurtjes vliegen en 1 check :-)
Eenmaal aangekomen op de "ramp" stapte de instructeur uit en was ik op mezelf aangewezen. De nodige checks werden uitgevoerd en vervolgens bleek dat de "strut" van mijn voorste wiel te laag was... Dus, ik naar maintenance om het mankement te laten verhelpen. Intussen was een groot gedeelte van mijn klas ook al aanwezig om mijn solo vast te leggen!
Maintenance heeft het probleem gefikst en toen was ik echt helemaal klaar om te gaan! Volgens de checklisten deed ik de nodige checks en starte de motor, vervolgens vroeg ik Falcon ground om taxi- clearance. Daar ging ik dan, in mijn uppie rolde ik over de taxibaan op weg naar de run- up area voor de nodige checks. Toen dat eenmaal achter de rug was ging ik op weg naar de baan, 04R. Op het holdingpoint voor de baan gaf ik Falcon tower een call; "Falcon tower, archer 4181J is holding short runway four right, student pilot first solo, request full stop landing with taxi- back". Ik kreeg de klaring en daar ging ik dan, de baan op.
Vol gas reed ik daar in mijn eentje over de baan om bij 60 knopen te roteren. Langzaam maar zeker klom ik uit in de frisse ochtend lucht van Mesa, Arizona. Na het eerste circuit maakte ik me klaar voor de landing, flaps werden gezet, checklisten afgewerkt en tower calls beantwoord. Op final voelde ik me echt helemaal top, wat een super gevoel geeft dat, lekker alleen rondjes vliegen. De landing ging lekker en mijn eerste circuit zat erop. Ik had er nog 2 te gaan!
De overige 2 circuitjes gingen net zo lekker, afgezien van de laatste landing, waar ik even stuiterde... Maar goed, je kan niet alles hebben op je eerste solo :-)
Terug taxiend werd ik onder applaus van mijn klasgenoten onthaald, dat was wel kicken! Op de "ramp" deed ik de laatste checks en stopte de motor, mijn eerste solo zat erop.
Volgens traditie bleef ik braaf op de vleugel wachten op mijn instructeur, die de bekende stropdas door ging knippen. Toen dat klaar was kreeg ik de nodige felicitaties en werd ik vanaf de vleugel, naar de kofferbak van de dodge getilt. Na een korte rit kwamen we aan op het appartementencomplex waar ik wederom opgetilt werd voor een enkeltje zwembad. De rest is plons.






















Het was echt een heerlijke dag, lekker solo gevlogen geeft een bijzonder voldaan gevoel! Helemaal top!

Nu gaat het gewone leven weer verder, dus straks maar even bij het zwembad liggen, vanmiddag nog sporten en dan vanavond uit eten, want Nick is aan de beurt om te trakteren. Hij heeft zijn D11 check vandaag gehaald!

Nou, geniet van de foto's en het verhaal en tot de volgende keer!

D11 Check; "Good to go"

De week is voor mij net begonnen en met succes!

Na 10 beurtjes vliegen en 13:30 uur op de teller vond mijn "vaste" instructeur het vliegen goed genoeg zodat ik door kon voor de check.
Vandaag, maandag 25 augustus 2008, was het dan tijd voor deze check. Check 11 welteverstaan. Het doel van deze check is te kijken/checken of je genoeg skills hebt om het vliegtuig veilig in de lucht te houden en natuurlijk safe te landen. Deze check wordt afgenomen door een andere instructeur, dus niet mijn vaste.
Ik had me goed voorbereidt op het mondelinge gedeelte waarin ze van alles kunnen vragen over het weer, regels in het luchtruim, technische systemen en nog veel meer. De vragen die ik kreeg waren dan ook goed te doen.
Na dit gedeelte moest ik het vliegtuig inspecteren en waren we klaar om te vertrekken.
Na de nodige checklisten starte ik de motor en vroeg taxi- clearance aan "Falcon Ground". Nu ging het dan echt beginnen. Na de nodige run- up checks was ik dan helemaal klaar om de lucht in te gaan en rond 12:05 lt steeg ik op vanaf "Falcon Field" richting het zuid- oosten voor een beoordeling.
Na 15 minuten vliegen zat ik boven een verlaten vliegveld (Rittenhouse) en kreeg ik een "simulated engine failure in flight". Goed, ik de juiste procedures + checklisten volgen en een geschikte locatie zoeken om het vliegtuig aan de grond te zetten. Dit ging allemaal goed.
Op zo'n 100 ft boven de grond vond de instructeur het mooi geweest en mocht ik weer verder vliegen met engine power :-) Vervolgens trok hij ook gelijk het gas weer dicht om een "EFATO; engine failure after take off" te simuleren. Ik dus als een dolle mijn glijsnelheid oppikken en wederom een mooi veldje uitzoeken om te landen.

Na deze failures was het dan tijd om terug te keren naar Falcon om mijn landing te demonstreren.
Eenmaal in het circuit aangekomen moest ik als eerste een normale "touch en go laten zien" dat is landen zonder af te remmen en vervolgens weer opstijgen. Nr.2 werd een flapless landing en nummer 3 een glide in, dus zonder motorvermogen.
Bij nummer 4, een precision approach, werd het al wat lastiger en lande ik ook ver van mijn mikpunt. Ik moest de touch en go afbreken om aansluitend terug te taxieen naar het begin van de baan. Eenmaal daar aangekomen mocht ik weer de lucht in om mijn laatste landing te maken, een short field landing. Dit ging niet helemaal volgens plan... de approach ging goed de landing ook maar het afremmen niet. Ik blokeerde de remmen en daar gingen we, slippend over de baan :-S Uiteindelijk kwam het goed maar ik had het gevoel dat ik "gezakt was".
Met niet zo'n heel goed gevoel over die laatste landing stapte ik uit de kist om de vlucht af te sluiten. De instructeur was inmiddels al naar binnen gelopen en ik volgde enige minuten later.
Voorbereid op het ergste, een re- check, begonnen we aan de debriefing. Mijn theoretische kennis was goed, het vliegen ging goed, de landingen waren ook goed genoeg afgezien van die laatste blunder. Okay, "I'm gonna stay with my instinct, so you are good to go solo". Pfff, daar viel een last van me af.
Dit houdt dus in dat ik morgen, als het weer het toelaat, eventueel solo kan :-)

De eerste solo bestaat uit een paar circuitjes vliegen, meer niet. Circuitjes zijn trouwens rondjes om het veld. Toch lijkt het mij hartstikke gaaf om alleen in de kist te zitten en de touwtjes in handen te hebben!
Volgens het rooster sta ik voor morgen 07:45 - 08:45 op de planning. Dit is 16:46 - 17:45 Nederlandse tijd.
Voor de liefhebbers; op http://www.squawkvfr.com/location.asp?UID=3# kan je de toren van Falcon Field uitluisteren. Rond de bovenstaande tijd kan je mij dan eventueel horen. Morgen ben ik Archer 4181J(ulliet), afgekort 81J(ulliet). Ik zou zeggen luister allen voor deze unieke gebeurtenis.

De foto's die morgen gemaakt worden volgen A.S.A.P.

Okay, ik hoop dus dat ik morgen solo ga en spreek jullie later!

Grand Canyon

Een hele goede middag Nederland, hier weer een blog met de meest recente informatie vanuit Mesa, Arizona.

Het weekend is inmiddels alweer voorbij en het waren een paar erg leuke dagen! Allereerst moest ik zaterdag vluchtje 5 nog vliegen voor het daadwerkelijk weekend was. De vlucht ging lekker en iedereen was happy. Rond 15:00 was ik weer thuis om vervolgens direct mijn tas te pakken voor de roadtrip naar de Grand Canyon!
Daar gingen we dan, met z'n vieren in de Dodge, op weg naar Flagstaff om daar te overnachten. De volgende dag (zondag) zouden we dan verder trekken naar de Canyon.

De reis naar Flagstaff was erg relaxt en duurde slechts een uurtje of 3. Hoe dichter we bij Flagstaff kwamen hoe kouder het werd. Flagstaff ligt namelijk op een hoogte van 7000 ft vergeleken met de 1400 ft hier in Mesa. Het was wel even zuur toen de thermometer 14 graden aangaf in plaats van de 30 tot 40 graden die we hier in Mesa gewend zijn. Ik had geen jas of trui bij me omdat ik dacht dat het in Arizona altijd wel lekker warm zou zijn... Maar goed, eenmaal in Flagstaff viel de kou wel mee.
Na een motel te hebben geregeld was het tijd voor eten, dus wij met z'n allen downtown om lekker vette Amerikaanse zooi te eten. Aansluitend gingen we nog even de kroeg in maar dat viel gigantisch tegen. Wat een saaie boel daar. De boerenband stond op het podium spelen en verder was de tent zo goed als leeg. Dus, snel het biertje achterover slaan en weg daar! Tijd om lekker te koesen.
Ik heb daar heerlijk geslapen dit in tegenstelling tot Dick, Nick en Michael. Om het uur kwam er weer zo'n kilometers lange trein langs die het vervolgens nodig vond een paar keer te toeteren. Ik sliep er wel doorheen, maar de rest dus niet...

De volgende ochtend was het weer goed en na het ontbijt vertrokken we richting de Canyon. Vanuit Flagstaff was het nog maar 2 uur rijden en dus goed te doen. Onderweg veranderde het landschap weer van een groene beboste wereld bij Flagstaff, in een uitgestrekte vlakte naar mate we verder naar het noorden kwamen. Ik had altijd het idee dat Nederland bekend stond om de eindeloze vlaktes, nou ik kan je vertellen Nederland is er niets bij. Een vlakke plaat, zover je kunt zien, met af en toe een klein bergje. Erg mooi om te zien.

Onderweg kwamen we toevallig nog een vliegtuig museum tegen, dus konden we het niet laten om even snel binnen te kijken. Het museum was niet zo heel groot, maar de inhoud was wel bijzonder. Buiten stond de prive Constellation van McArthur (die legerman uit WO2) en binnen stonden verschillende warbirds uit WO2, waaronder een orginele BF109.






Na het museum gingen we dan toch echt richting de Canyon. Het eerste uitkijk punt bij de Canyon was waarschijnlijk de meest spectaculaire. Jemig, wat een enorme kloof is dat zeg! Ik kende de verhalen van mensen die er al eens geweest waren en kan je vertellen dat ze kloppen, op de foto's zie je de diepte niet zoals je hem in het echt beleefd. Echt heel bijzonder te zien hoe er zo'n brede en diepe kloof door de aarde loopt.
De daarop volgende uitkijk punten waren wederom indrukwekkend maar niet zo bijzonders als die eerste aanblik van de Canyon. je raakt er snel aan gewend. Na 2 uur in de buurt van de Canyon gekeken te hebben was het dan tijd voor de terugreis.
















Op de terugweg kregen we een belletje dat we voor maandag niet ingepland stonden. Dit hield in dat we de roadtrip een beetje konden stretchen en pas 's avonds laat terug moesten zijn. Om de extra tijd nuttig te besteden werd een diversion gepland naar een plek 30 mijl ten oosten van Flagstaff. Op deze locatie is 50.000 jaar geleden een meteoriet van 50 meter doorsnee ingeslagen. Dit had nogal wat gevolgen voor het landschap ter plaatse. Helaas hing er boven de krater een gigantische Cb, waaruit de nodige neerslag kwam. Gelukkig was het tussen de buien heel even droog zodat we snel een blik in de krater konden werpen. Ik moet zeggen dat ik een veel groter gat verwacht had, minimaal enkele kilometers in doorsnee. Het daadwerkelijke gat was "slechts" 1 kilometer in doorsnee en ongeveer 150 meter diep. Het was wel erg bijzonder om een keer zo'n meteoriet krater te hebben gezien.










Tegen het eind van de middag gingen we op weg naar huis. Onderweg werd nog wat gegeten en 's avonds kwamen we weer voldaan terug in Mesa.

Vervolgens was het weer back to reality en moest er weer gevlogen worden. Dit is natuurlijk geen ramp, in tegen deel zelfs. Het vliegen is echt hartstikke gaaf en gaat ook steeds beter. De instructeur is tevreden en vind dat we erg "solid" zijn. Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering maar dat is prima. Ik werk er ook zeker aan en per vlucht zie je gewoon dat het helpt. De basis van het vliegen zit erin, alleen het landen is nogal moeilijk. Dat is vaker een kwestie van geluk in plaats van skills. Toch gaan ook de landingen steeds beter. Gelukkig krijg ik deze week nog voldoende training in het perfectioneren van mijn technieken :-)

Dit was het weer voor deze blog, see you next time!

Airborne

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste blog, dus is het weer tijd voor een verse! Bij deze. Wat ben ik ook een held in het onderhouden van mijn blog en dergelijke he :-(

Goed, het laatste nieuws. Sinds maandag vliegen we dan toch eindelijk! Samen met Nick, mijn crewmate, en de instructeur stegen we maandagochtend rond 6:45 op voor de eerste vlucht vanaf Falcon Field. Nick zat als eerste achter de controls en onder het waakzame oog van onze instructeur vlogen we richting de northeast practice area om wat manoeuvres te maken. Nick deed het prima en de instructeur was ook duidelijk onder de indruk.

Vervolgens was het mijn beurt. Net als Nick, mocht ik ook zelf taxieen en de take-off doen. Vervolgens klom ik ook uit richting de northeast practice area op een hoogte van 3500 ft. Het was in eerste instantie wel werken om de juiste neusstand, snelheid en koers vast te houden maar na verloop van tijd ging het steeds beter! Eenmaal in het trainingsgebied moest ik wat bochten draaien, klimmen, dalen, etc. Ging allemaal wel lekker moet ik zeggen en ook de instructeur was happy. Na 40 minuten oefenen gingen we terug naar Falcon field en mocht ik de landing doen. Dat was helemaal wennen maar het resultaat was wel aardig.

Eenmaal terug op de grond parkeerden we het vliegtuig op de ramp en deden de laatste checks. Toen was het tijd voor de debriefing waarin we de vlucht in het kort bespraken met de nodige commentaren. Zoals tijdens de vlucht ook al een beetje duidelijk werd was de instructeur onder de indruk. Voor een eerste vlucht ging het goed! Met een goed gevoel gingen we terug naar huis om een paar uurtjes te slapen. We waren per slot van rekening ook al vanaf 02:30 op voor de nodige voorbereiding.

Dinsdag was het tijd voor vlucht nummer 2. Wederom was Nick als eerste aan de beurt en vlogen we richting de northeast area voor de nodige manoeuvres. Na een uurtje was het mijn beurt en ook ik vloog richting de northeast area voor het nodige airwork. Ik moest weer klimmen, dalen, een slowflight en een paar steep turns doen. Het ging allemaal lekker maar natuurlijk is er ruimte voor verbetering! Ook bij de debriefing van deze vlucht was de instructeur weer erg tevreden.

Vandaag hebben we dan vlucht 3 gevlogen, wederom het oefenen van airwork. Daarnaast mochten we ook de communicatie doen en alle procedures. Erg leerzaam als alles zo ineens op je af komt, maar het ging niet slecht. Het was iets turbulenter als gister waardoor het lastiger vliegen was. Maar goed, dat hoort er ook bij. De manoeuvres gingen wederom goed, volgens de instructeur. Ik vond alleen wel dat het nog beter moest, maar jah... wat wil je na slecht 3 uur vliegen. Ik heb ook nog 2 landingen gemaakt en moet zeggen dat ze een stuk beter gingen als gister, toen kwam ik behoorlijk hard neer.
Kortom; tot nu toe gaat alles lekker en mogen we blij zijn dat het zo goed gaat!

Onze instructeur is ook heel relaxt. Nog een jonge kerel van in de twintig die ons heel veel zelf laat doen. Zo leren we ook gelijk een heleboel! Hier hebben we wel mazzel mee, want andere jongens mogen soms niet eens zelf sturen op de eerste vlucht... Het enige nadeel is dat het krap zitten is naast hem, aangezien hij gigantisch breed is; lees spierbundel.

Goed dat was wel even genoeg vliegnieuws denk ik zo ;-) Over op de orde van de dag!
Hier gaat verder alles nog prima. De auto, een dodge grand caravan, rijdt nog steeds en ook in ons appartement loopt het lekker. Michael is inmiddels ook bij ons ingetrokken, dus nu is het alleen nog even wachten op Dick. Als het goed ik komt hij hier over een weekje of 2 zodra er weer een bed vrij is.

Het appartement bevalt ontzettend goed en is dan ook van alle gemakken voorzien. Airco is natuurlijk heel belangrijk! Voor de rest hebben we een ruime woonkamer, 2 slaapkamers met 2 bedden per kamer, 2 badkamers met elk een douche en bad, een bijkeuken met wasmachine en droger en een prima keuken. Over het algemeen koken we 5 dagen per week wel zelf, de overige dagen halen we wat of gaan we uit eten. Het kost hier dan ook niet zo heel veel.
We zitten hier in een appartementencomplex met nog veel meer studenten, Duitsers, Indieers en natuurlijk de kls-ers! De sfeer is ook prima, heel erg gezellig en iedereen is hulpvaardig. Dit is zeker in het begin erg handig, als je nog niet precies weet hoe het hier allemaal werkt.









Hier laat ik het voor vandaag bij! Tot de volgende blog en we mailen!

Ten slotte nog wat contact informatie voor de mensen die me echt missen.
mobiel: 1-4806123093 (dit is mijn mobiele nummer, die 1 is het netnummer van Amerika)
e-mail: jorrit_alkema@yahoo.com (voor de leuke mailtjes e.d.)