Het weekend is inmiddels alweer voorbij en het waren een paar erg leuke dagen! Allereerst moest ik zaterdag vluchtje 5 nog vliegen voor het daadwerkelijk weekend was. De vlucht ging lekker en iedereen was happy. Rond 15:00 was ik weer thuis om vervolgens direct mijn tas te pakken voor de roadtrip naar de Grand Canyon!
Daar gingen we dan, met z'n vieren in de Dodge, op weg naar Flagstaff om daar te overnachten. De volgende dag (zondag) zouden we dan verder trekken naar de Canyon.
De reis naar Flagstaff was erg relaxt en duurde slechts een uurtje of 3. Hoe dichter we bij Flagstaff kwamen hoe kouder het werd. Flagstaff ligt namelijk op een hoogte van 7000 ft vergeleken met de 1400 ft hier in Mesa. Het was wel even zuur toen de thermometer 14 graden aangaf in plaats van de 30 tot 40 graden die we hier in Mesa gewend zijn. Ik had geen jas of trui bij me omdat ik dacht dat het in Arizona altijd wel lekker warm zou zijn... Maar goed, eenmaal in Flagstaff viel de kou wel mee.
Na een motel te hebben geregeld was het tijd voor eten, dus wij met z'n allen downtown om lekker vette Amerikaanse zooi te eten. Aansluitend gingen we nog even de kroeg in maar dat viel gigantisch tegen. Wat een saaie boel daar. De boerenband stond op het podium spelen en verder was de tent zo goed als leeg. Dus, snel het biertje achterover slaan en weg daar! Tijd om lekker te koesen.
Ik heb daar heerlijk geslapen dit in tegenstelling tot Dick, Nick en Michael. Om het uur kwam er weer zo'n kilometers lange trein langs die het vervolgens nodig vond een paar keer te toeteren. Ik sliep er wel doorheen, maar de rest dus niet...
De volgende ochtend was het weer goed en na het ontbijt vertrokken we richting de Canyon. Vanuit Flagstaff was het nog maar 2 uur rijden en dus goed te doen. Onderweg veranderde het landschap weer van een groene beboste wereld bij Flagstaff, in een uitgestrekte vlakte naar mate we verder naar het noorden kwamen. Ik had altijd het idee dat Nederland bekend stond om de eindeloze vlaktes, nou ik kan je vertellen Nederland is er niets bij. Een vlakke plaat, zover je kunt zien, met af en toe een klein bergje. Erg mooi om te zien.
Onderweg kwamen we toevallig nog een vliegtuig museum tegen, dus konden we het niet laten om even snel binnen te kijken. Het museum was niet zo heel groot, maar de inhoud was wel bijzonder. Buiten stond de prive Constellation van McArthur (die legerman uit WO2) en binnen stonden verschillende warbirds uit WO2, waaronder een orginele BF109.
Na het museum gingen we dan toch echt richting de Canyon. Het eerste uitkijk punt bij de Canyon was waarschijnlijk de meest spectaculaire. Jemig, wat een enorme kloof is dat zeg! Ik kende de verhalen van mensen die er al eens geweest waren en kan je vertellen dat ze kloppen, op de foto's zie je de diepte niet zoals je hem in het echt beleefd. Echt heel bijzonder te zien hoe er zo'n brede en diepe kloof door de aarde loopt.
De daarop volgende uitkijk punten waren wederom indrukwekkend maar niet zo bijzonders als die eerste aanblik van de Canyon. je raakt er snel aan gewend. Na 2 uur in de buurt van de Canyon gekeken te hebben was het dan tijd voor de terugreis.
Op de terugweg kregen we een belletje dat we voor maandag niet ingepland stonden. Dit hield in dat we de roadtrip een beetje konden stretchen en pas 's avonds laat terug moesten zijn. Om de extra tijd nuttig te besteden werd een diversion gepland naar een plek 30 mijl ten oosten van Flagstaff. Op deze locatie is 50.000 jaar geleden een meteoriet van 50 meter doorsnee ingeslagen. Dit had nogal wat gevolgen voor het landschap ter plaatse. Helaas hing er boven de krater een gigantische Cb, waaruit de nodige neerslag kwam. Gelukkig was het tussen de buien heel even droog zodat we snel een blik in de krater konden werpen. Ik moet zeggen dat ik een veel groter gat verwacht had, minimaal enkele kilometers in doorsnee. Het daadwerkelijke gat was "slechts" 1 kilometer in doorsnee en ongeveer 150 meter diep. Het was wel erg bijzonder om een keer zo'n meteoriet krater te hebben gezien.
Tegen het eind van de middag gingen we op weg naar huis. Onderweg werd nog wat gegeten en 's avonds kwamen we weer voldaan terug in Mesa.
Vervolgens was het weer back to reality en moest er weer gevlogen worden. Dit is natuurlijk geen ramp, in tegen deel zelfs. Het vliegen is echt hartstikke gaaf en gaat ook steeds beter. De instructeur is tevreden en vind dat we erg "solid" zijn. Natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering maar dat is prima. Ik werk er ook zeker aan en per vlucht zie je gewoon dat het helpt. De basis van het vliegen zit erin, alleen het landen is nogal moeilijk. Dat is vaker een kwestie van geluk in plaats van skills. Toch gaan ook de landingen steeds beter. Gelukkig krijg ik deze week nog voldoende training in het perfectioneren van mijn technieken :-)
Dit was het weer voor deze blog, see you next time!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten