Aangezien het vliegen de laatste tijd helaas niet zo opschiet, het weer gooit vooral roet in het eten, heb ik daar niet zoveel over te melden. Ik loop inmiddels al weer 4 dagen met een onafgemaakte D32 check rond... Donderdag zou ik voor de eerste keer D32 hebben. Ik was goed voorbereid en ging vol vertrouwen met de check- instructeur op weg. Helaas kregen we 15 minuten na take- off een alternator failure dus moesten we terugkeren. Een alternator is een soort van dynamo die je stroom levert voor je communicatie, lichten, en dergelijke. Helaas, pindakaas maar dit was gewoon pech.
Met de instructeur had ik afgesproken de volgende dag, vrijdag, verder te gaan en de check af te maken. Helaas was de wind die dag ver buiten limieten dus konden we wederom niet verder. De instructeur heeft me nog wel een mondelinge overhoring gegeven over het weer, het vliegtuig, de regels, procedures, en nog veel meer. Al met al werd ik gedurende anderhalf uur ondervraagd over deze onderwerpen. Ik wist een hoop en hij was dan ook tevreden. Toch heeft hij me ook nog een hele hoop geleerd tijdens dat gesprek, ook dingen die voor een examen zeer handig zijn. Hier was ik dan ook erg blij mee! Het was eigenlijk een hele leuke overhoring en achteraf ook erg leerzaam. Die dag is dan toch niet helemaal nutteloos geweest :-)
Vol goede moed wachten we zaterdag af om dan weer verder te kijken en hopelijk wel te vliegen. Maar ja, ook zaterdagochtend was de wind buiten limieten, dus werd er wederom gecancelled.
Om toch nog iets te doen in het weekend hadden we besloten Superstition Mountain te beklimmen. Superstition Mountain is een 5000 ft hoge berg ten oosten van Mesa waar we heel erg vaak langs vliegen. Zaterdagochtend werden de voorbereidingen getroffen, waterflessen gevuld en koekjes en bars ingeladen. We hadden wel een klein probleem... Niemand had ook maar iets van bergschoenen of iets dergelijks mee. De oplossing was sportschoenen, misschien niet ideaal voor in de bergen maar wel snel, haha. Klaar voor het grote avontuur vertrokken we richting de berg.
Eenmaal bij de voet van de berg aangekomen zag het er niet zo heel lastig uit, zeker qua helling leek het erg mee te vallen. En eenmaal onderweg kwamen we allemaal ouders met kinderen en zelfs oudere mensen tegen, toen was ik wel even bang dat het misschien te makkelijk zou worden. Aan de andere kant konden we het ons zo moeilijk maken als we zelf wilden, door bijvoorbeeld het tempo wat op te voeren ;-)
Het eerste kwart van de toch was echt een eitje, helemaal niet steil en daardoor goed en snel af te leggen. Dick en ik vonden het dan ook wel leuk om het tempo op te voeren. We deden afwisselend een stukje lopen en dan weer rennen. Hierdoor liepen we al snel bij Mike en Nick vandaan. Toch moest er ook af en toe gestopt worden om van het uitzicht te genieten en even wat te drinken.
Hoe hoger we kwamen hoe steiler de berg werd. Het tempo daalde daardoor ook ietwat. Dasalniettemin hielden we het tempo er goed in, we klommen behoorlijk snel en op de vlakkere stukken werd er gerend. Onderweg haalden we dan ook verschillende groepen in. Zeker toen we de top naderden werd het iets moeilijker, er moest toen echt regelmatig geklommen worden, dit was echt erg gaaf. Aangezien het tempo ook nog steeds hoog lag koste dit lekker veel energie en moest je jezelf ook aansporen om door te knallen. Af en toe was het wel zwaar, maar ja, daar zeur je niet over, vol gas richting de top, daar kon uitgerust worden :-) Dick en Mike trokken het ook wel goed alleen Nick ging langzamer en was dan ook niet een echte berggeit, dachten we... Later zou anders blijken.
Eenmaal op de top trokken we een sprintje naar een soort lion king achtig plateau. Het uitzicht had geweldig kunnen zijn, alleen die dag even niet... Helaas was het erg heiig waardoor we misschien 5 mijl konden scannen.
Toch was het lekker om op de top te staan en uit te rusten. Het zonnetje scheen lekker en er stond een stevige frisse bries.
Toen we daar zaten kwamen er een paar yanks aan die de berg ook beklommen hadden. Ze deden alsof ze een oorlog gewonnen hadden en waren ook helemaal blij dat ze de top hadden gehaald. We raakten aan de praat en ze hadden het erover dat dit wel de moeilijkste berg was die ze beklommen hadden?! Toen dachten we ook wel even *kuch pussies kuch* maar ja dat zeg je ook maar niet hardop. Uit nieuwschierigheid vroeg ik hoe lang ze erover gedaan hadden. 4 uur wist een van die jongens te vertellen :-S Wij als ongetrainde pupkes waren in anderhalf uur onhoog gelopen, okay het was wel pittig, maar geen topprestatie. Wat ik hiermee wil zeggen is dat die Amerikanen soms wel erg overdreven kunnen doen!
Na een tijdje chillen op de top was het tijd voor de afdaling. Tot mijn verbazing ging Nick als een dolle naar beneden!! Hij rende de berg gewoon af, met Mike in zijn kielzog?! Dick en ik deden het iets rustiger aan, we wilden graag nog wel vliegen de komende weken en zaten dan ook niet op botbreuken te wachten. Binnen een paar minuten waren ze uit het zicht verdwenen en hoorden we ze enkel en alleen nog rennen/glijden over de stenen. De afdaling ging trouwens erg snel, binnen het uur waren we dan ook weer bij de auto.
De beklimming was een mooie prestatie geweest en we verdienden dan ook wel een lekker warm bubbelbad. Dus gingen we terug naar de appartementen om te relaxen.
Hieronder staan de foto's van die dag, veel plezier ermee! Op de laatste foto kun je, iets rechts en boven mijn hoofd, het plateau zien waar we geweest zijn.
Leuk detail, vannochtend heb ik nog een paar jochies over spierpijn in de beentje gehoord, haha! Het was dus een prima tocht en zeker voor herhaling vatbaar, goed voor de conditie en spiertjes!
See ya, and take care!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten